កសិករខ្មែរជាយូរលង់ណាស់មកហើយដែលគេគិតតាំងពីសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ មកម៉្លេះតែងបានប្រើប្រាស់គោក្របីក្នុងការភ្ជូររាស់ និងអូសរទេះ។ សំខាន់គឺអ្នកស្រែពីបុរាណមិនអាចខ្វះបាននូវកម្លាំងអូសទាញពីគោក្របីនោះឡើយ។ ដូចនេះគុណបំណាច់នៃសត្វពាហនៈនេះក្នុងផ្នត់គំនិតដូនតាខ្មែរបានចាត់ទុកជា សត្វមានគុណស្មើនឹងអាទិទេពថ្នាក់ក្រោមក្នុងការរួមរស់ជាមួយមនុស្សយ៉ាងនោះដែរ។
តាមរយៈឯកសារវប្បធម៌អារ្យធម៌អង្គរបុរីរបស់អ្នកនិពន្ធមី សែលត្រាណេ ពីសតវត្សរ៍ទី១ ដល់ទី៦ ភាគ២ ជំពូក២ ទំព័រ៧៤ បានបញ្ជាក់ថា សត្វក្របីជាសត្វមួយដែលមានប្រជាប្រិយភាពដូចសត្វគោដែរ និងមានសារៈសំខាន់ក្នុងរឿងវប្បធម៌ខ្មែរដែលមានកសិករជាមូលដ្ឋាន។ ដោយសារគុណសម្បតិ្តទាំងនោះទើបបានជាខ្មែរបុរាណចាត់ទុកវាស្មើនឹងព្រះអាទិទេពដែលជាប្រភពនៃភាពសម្បូរសប្បាយ។
បើយើងធ្វើការរំលឹកឡើងវិញតាមការជាក់ស្តែងនោះគឺកសិករខ្មែរពីបុរាណនិងបន្តមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះនៅតែប្រើប្រាស់កម្លាំងគោក្របីសម្រាប់ជាជំនួយការប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពបំផុតក្នុងការងារកសិកម្ម។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះវិទ្យាសាស្ត្រទំនើបកាន់តែឈានមកគ្រប់គ្រងលើវិស័យកសិកម្មនោះ តែងបណ្តាលឲ្យការប្រើប្រាស់កម្លាំងគោក្របីបានប្រែក្លាយជាគោយន្តនិងជាត្រាក់ទ័រមកជំនួសវិញ។ ហេតុនេះហើយទើបនាពេលនេះកសិករជឿនលឿនដែលមានផ្ទៃដីស្រែច្រើនហិកតានោះ គេបានទិញគោយន្តនិងត្រាក់ទ័រមកភ្ជូររាស់ និងមានរហូតដល់ម៉ាស៊ីនស្ទូងស្រូវនិងម៉ាស៊ីនច្រូតកាត់បោកបែនទៀតផង។ នេះហើយដែលជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យកសិករខ្មែរយើងបានកាត់បន្ថយអំពីការប្រើប្រាស់កម្លាំងគោក្របីនោះ។
ប៉ុន្តែក្នុងខណៈនេះខ្ញុំនឹងធ្វើការរំលឹកឡើងវិញអំពីការងារកសិកម្មពីបុរាណដែលធ្វើឲ្យខឿនសេដ្ឋកិច្ចជាតិមានការរីកចម្រើននោះវាអាស្រ័យលើការប្រើប្រាស់នូវកម្លាំងអូសទាញដោយគោឬក្របីតែម្តង។ នៅពេលដែលកសិផលទាំងអស់បានទទួលដោយគ្រួសារកសិករនីមួយៗនោះគឺតែងនាំឲ្យមានភាពធូរធារសំបូរសប្បាយព្រោះមានស្រូវ។ ដូចពាក្យចាស់បាននិយាយថា “មានស្រូវគឺមានអ្វីៗទាំងអស់”។ បានសេចក្តីថា បើមានស្រូវក៏ទុកជាមានម្ហូបចំណីដែរ ព្រោះបើមានស្រូវអាចចិញ្ចឹមជ្រូកមាន់ ទា បានរីកចម្រើនក្នុងគ្រួសារ។ ឯជ្រូកមាន់ទាទាំងនោះគឺជាម្ហូបផង និងសម្រាប់លក់ដូរបានមាសប្រាក់ផង។ ទាំងអស់នេះហើយទើបពាក្យចាស់បានផ្តែផ្តាំមកថា “មានស្រូវមានអ្វីៗទាំងអស់” ពិតមែន។
យ៉ាងនេះហើយទើបដូនតាខ្មែរពីបុរាណដែលបានគិតឃើញពីគុណបំណាច់ខ្ពស់របស់គោក្របីក្នុងការជួយបង្កបង្កើនផលផ្តល់ឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់មានជីវភាពកាន់តែប្រសើរនោះក៏គាត់បានចាត់ទុកគោក្របីជាអាទិទេពរួមរស់ជាមួយគាត់យ៉ាងជិតស្និទ្ធបំផុត។ ជាពិសេសអ្នកស្រែមានការចិញ្ចឹមនិងថែរក្សាគោក្របីយ៉ាងដិតដល់បំផុតដូចជា ការស្វែងរកស្មៅ និងចំបើងទុកឲ្យគោក្របីស៊ី។ ទោះជាមានការនឿយហត់ ឬមានភ្លៀងរលឹមយ៉ាងណាក៏កសិករស្ពាយជាលទៅច្រូតស្មៅយកមកឲ្យគោបានស៊ីឆ្អែតរាល់ថ្ងៃមិនដែលខកខាននោះដែរ។ នៅពេលយប់កសិករបំពក់ភ្នក់ភ្លើងដោយការបង្ហុយផ្សែងដើម្បីកុំឲ្យមូសខាំគោ។ ឯកសិករដែលមានជីវភាពធូរធារនោះបានទិញស្បៃមុងដាក់ឲ្យគោទៀតផង។
លក្ខណៈម្យ៉ាងទៀតដែលជាប្រពៃណីបន្តមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះដែរគឺ នៅថ្ងៃ១កើតខែអស្សុជជាថ្ងៃជូនដូនតាបន្ទាប់ពីថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌនោះកសិករខ្មែរបុរាណតែងបានប្រារព្ធពិធីលាបប្រេងលាបម្ស៉ៅដាក់លើស្វែងគោក្របីនិងមានពិធីរៀបចំម្ហូបអាហារសែនព្រេនផងដើម្បីជាកិច្ចនឹកគុណដល់គោក្របីជាអ្នកជួយធ្វើស្រែ។ ជាងនេះទៅទៀតក៏កសិករមានការលើកដៃសំពះគោក្របីតាមរយៈការសុំខមាទោសចំពោះការជេរ ឬវាយដំក្នុងពេលធ្វើការកន្លងមកផង។ នេះហើយដែលជាផ្នត់គំនិតកសិករខ្មែរពីបុរាណបានចាត់ទុកគោក្របីជាអាទិទេពជួយខ្លួនពិតប្រាកដនោះ៕
ដូនតាខ្មែរបុរាណ ចាត់ទុកគោក្របីជា អាទិទេព
0 Comments