ភ្នំពេញ ៖ លោកបណ្ឌិត អ៊ិត សំហេង រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការងារ និង បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ និងមន្ត្រីកាលពីព្រឹក ថ្ងៃទី២៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៨បានដឹកនាំមន្ត្រី រាជការគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់នៃក្រសួង ទៅចូលរួមកាន់ បិណ្ឌ វេនទី១នៅវត្តសារាវ័នតេជោស្ថិតក្នុងសង្កាត់ជ័យជំនះ ខណ្ឌដូនពេញ រាជធានីភ្នំពេញ។
ក្នុងពិធីកាន់បិណ្ឌវេនទី១នេះផងដែរ លោកបណ្ឌិត អ៊ិត សំហេង ព្រមទាំងមន្ត្រីនៃក្រសួងការងារ និង បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ បាននាំយកនូវទេយ្យវត្ថុមួយចំនួន និង បច្ច័យចំនួនប្រមាណ១៥លាន៧៥ម៉ឺនរៀល ដើម្បីប្រគេនដល់ព្រះសង្ឃគង់ចាំព្រះវស្សានៅវត្តសារាវ័នតេជោក្នុងនោះប្រគេនព្រះសង្ឃចំនួន១៣៦អង្គដោយក្នុង១អង្គៗបច្ច័យ១ម៉ឺនរៀល។តាជីយាយជីចំនួន៥០នាក់ដោយក្នុងម្នាក់ៗទទួលបានបច្ច័យ១ម៉ឺនរៀលកូនសិស្សលោកចំនួន៣០នាក់ម្នាក់ៗទទួលបាន៥ពាន់រៀលប្រគេនបច្ច័យ សម្រាប់កសាងចំនួន ៥លានរៀ លនិ ងចំណាយផ្សេងៗចំនួន៦លាន៥សែនរៀល។
បន្ទាប់ពីបានវេរប្រគេនចង្ហាន់ និង ទេយ្យវត្ថុដល់ព្រះសង្ឃ និង បង្សុកូលរួចមក លោក បណ្ឌិត អ៊ិត សំហេង ព្រមទាំងមន្ត្រីនៃក្រសួង បានរាប់បាត ដើម្បីឧទ្ទិសដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធបងប្អូនជីដូនជីតា និង ញាតិការទាំង៧សន្តាន ដែលបានចែកឋានទៅ និង ដើម្បីបួងសួងសូមសេចក្តីសុខ សេចក្តីចម្រើន កើតមានដល់មន្ត្រីនៃក្រសួងការងារ និង បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈគ្រប់ៗរូប។
ទាក់ទងទៅនឹងពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះផងដែរ ព្រះឃោសាវិសុទ្ធិស៊ឹមសយ៉ុងព្រះរាជាគណៈថ្នាក់កិត្តិយសទីប្រឹក្សាផ្ទាល់សម្តេចសង្ឃទេពវង្សនិងជាព្រះចៅអធិការវត្តសារាវន័តេជោបានមានសង្ឃដីកាថា ពិធីបុណ្យភ្ជុំជាពិធីបុណ្យដ៏ធំមួយ ក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យធំៗផ្សេងទៀត ដែលប្រជាជនកម្ពុជាប្រារព្ធធ្វើ ហើយជារៀងរាល់ឆ្នាំ ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ តែងតែប្រារព្ធធ្វើរយៈពេល ១៥ថ្ងៃ ចាប់ពីថ្ងៃ១រោច ខែ ភទ្របទ រហូតដល់ថ្ងៃ១៥រោច ដែលពិធីបុណ្យនេះ គេចាត់ទុកថាជាពិធីបុណ្យគោរពវិញ្ញាណក្ខន្ធ និង ការឧទ្ទិសមគ្គផលជូនដល់បុព្វការីជន ដែលបានចែកឋានទៅហើយឲ្យបានទទួល ព្រមទាំងបានរួចផុតពីបាបកម្មទាំងឡាយផងដែរ។
ប្រជារាស្ត្រខ្មែរបានឲ្យ តម្លៃ និងសារៈសំខាន់ទៅលើបុណ្យធំៗពីរ គឺបុណ្យកាន់បិណ្ឌ ភ្ជុំបិណ្ឌ នេះ និងពិធី បុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី។ គេតែងតែនាំគ្នាទៅធ្វើ បុណ្យកាន់បិណ្ឌ-ភ្ជុំបិណ្ឌ ក្នុងទីវត្តអារាម ដែលត្រូវប្រព្រឹត្តទៅចាប់ពីថ្ងៃ១រោច រហូតដល់ថ្ងៃ១៥រោច ខែភទ្របទ។ ក្នុងអំឡុង១៥ថ្ងៃនេះ គេតាំងចិត្តដាច់ខាតត្រូវតែ ទៅវត្តឲ្យបានម្តងយ៉ាងតិច ក្នុងថ្ងៃណាមួយមិនអាច ខកខានបានឡើយ ទោះជាមានការមមាញឹក ឬក្រីក្រ លំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ។ ពិសេសថ្ងៃ១៥រោច ជាថ្ងៃបង្ហើយ គេហៅថា “ភ្ជុំបិណ្ឌ”។
រឿងហេតុទាំងអស់នោះ ក៏ដោយសារគេមានជំនឿ យ៉ាងមុតមាំ តាមសណ្តាប់ចាស់ៗ ដែលពោលណែនាំ និងធ្វើតៗគ្នា ដោយអនុវត្តជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាយូរមកហើយ។ ផ្នត់ជំនឿនោះ គឺគេមានមនោសញ្ចេតនា នឹកគិត និងអាណិតចំពោះ ញាតិសណ្តាន ដែលបានចែកឋានទៅហើយ មានមាតាបិតា ជីដូនជីតា បងប្អូនកូន ចៅ ដែលដល់រដូវអាចបាន មកទទួលយកភោគផល។ ព្រោះអ្នកដែលចែកឋានទៅនោះ ខ្លះមានបាបកម្មត្រូវ ទៅ សោយទុក្ខទោស នៅឋាននរក ប្រេត កើតក្នុងអបាយភូមិវេទនាណាស់។ ឋាននោះស្ថិតនៅ ជ្រៅឆ្ងាយពី ឋា ន មនុ ស្ស មិនអាចងើបមកបាន ឃើញពន្លឺព្រះអាទិត្យទេ គ្មានសំលៀកបំពាក់ គ្មានអាហារបរិ ភោគ ឡើយ។
លុះដល់រដូវបុណ្យនេះ គេបានដោះលែងឲ្យមកទទួលយក ផលានិសង្សដែលញាតិ សាច់សាលោហិត ធ្វើបុណ្យឧទ្ទិសឲ្យ។ ម្យ៉ាងទៀតគេខ្លាចអ្នកទាំងអស់នោះ ដាក់ប្រទេចបណ្តាសាឲ្យគេហិនហោច ប្រសិនបើ ដើរ ស្វែង រកគ្រប់ ៧វត្តហើយ មិនឃើញសាច់ញាតិ ធ្វើបុណ្យបញ្ជូនកុសលឲ្យទេនោះ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ដែលគេមានក្តីសង្ឃឹមមួយទៀតថា អំពើកុសល ដែលគេមានសទ្ធាបានបរិច្ចាគឧទ្ទិសនោះ នឹងងាកបែរ មកឲ្យសព្វសាធុការពរ ហើយគេនឹងត្រូវបានទទួលវិញ ដែរនូវសេចក្តីសុខ និងសេចក្តីចម្រើន៕
Source: Kampuchea Thmey Daily
0 Comments