ចម្លាក់តាមប្រាង្គប្រាសាទនានានៅសម័យអង្គរគេតែងបានប្រទះឃើញចម្លាក់ដ៏មានប្រជាប្រិយ និងពេញនិយមមួយគឺចម្លាក់ស្តីពីការកូរសមុទ្រទឹកដោះ។ ទោះជាមានទ្រង់ទ្រាយប្លែកគ្នាទៅតាមសមត្ថភាពជំនាញរបស់សិល្បករនោះក៏គេបានយល់ច្បាស់ថា ជាចម្លាក់ស្តីពីទេវកថានៃមហាបេសកកម្មកូរសមុទ្រទឹកដោះពិតប្រាកដ។ តើហេតុអ្វីបានជាចម្លាក់នេះមានភាពល្បីល្បាញយ៉ាងនេះ?
ចំពោះខ្លឹមសារដើមនៃការកូរសមុទ្រទឹកដោះរវាងពួកអសុរៈនិងពួកទេវតានោះគឺមានព្រះនារាយណ៍ ឬព្រះវិស្ណុជាអ្នកដឹកនាំកម្មវិធី និងជាអធិបតីនៃភាគីទាំងសងខាងក្នុងបំណងដ៏សំខាន់មួយគឺទឹកអម្រឹត។ តើអ្វីទៅជាទឹកអម្រឹត? ហេតុអ្វីក៏ទឹកអម្រឹតផុសឡើងពីសមុទ្រទឹកដោះ?តើសមុទ្រទឹកដោះខុសពីសមុទ្រទឹកប្រៃសព្វថ្ងៃយ៉ាងណា? ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាចម្ងល់តាមរយៈការពិនិត្យចម្លាក់នៃការកូរសមុទ្រទឹកដោះនៅតាមប្រាង្គប្រាសាទនានា ជាពិសេសប្រាសាទសម័យអង្គរតែម្តង។ ជាក់ស្តែងនៅប្រាសាទអង្គរវត្តជាប្រាសាទធំជាងគេ និងមានសោភណភាពល្អឯកនោះក៏បុព្វបុរសបានឆ្លាក់រឿងកូរសមុទ្រទឹកដោះនៅលើជញ្ជាំងថ្មដ៏ធំវែងនៅចំហៀងខាងកើតឆៀងខាងត្បូង។
មានហេតុផលដែលជាភស្តុតាងគួរផ្តោតទៅលើការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងជាងគេ គឺបញ្ហា "ទឹក"ដូចជាទឹកអម្រឹត និង"ទឹកដោះ"ជាមូលដ្ឋាននៃការពិចារណាអំពីរឿងនេះ។ ដំបូងយើងសាក ល្បងគិតអំពីបញ្ហាទឹកអម្រឹត ដែលជាគោលបំណង ឬជាទិសដៅនៃពលករក្នុងការបំពេញពលកម្មនៃការកូរសមុទ្រទឹកដោះរហូតដល់រយៈពេលជាង១ពាន់ឆ្នាំទើបរកឃើញ និងបានទទួលទឹកអម្រឹតសំរេចទៅតាមគោលដៅប្រាកដមែន។ គេបានបញ្ជាក់ក្នុងទេវកថាឲ្យដឹងទៀតថា អ្នកដែលបានផឹកទឹកអម្រឹតនោះហើយរមែងមិនចេះស្លាប់ ឬហៅថាមានជីវិតអមតៈ។ ជាក់ស្តែងក្រុមខាងទេវតាបានទទួលផឹកទឹកអម្រឹតនោះ ទើបគេយល់ថា ទេវតាគង់នៅឋានសួគ៌តែងមានជីវិតនៅគង់វង្សជាអមតៈ។
ឥឡូវយើងធ្វើការសាកល្បងពិចារណាទៅលើសមុទ្រទឹកដោះម្តងវិញ តើសមុទ្រទាំងឡាយនៅលើផែនដីនេះមានសមុទ្រណាដែលជាសមុទ្រទឹកដោះ? ជាធម្មតាសមុទ្រតែងមានរសជាតិប្រៃ ហើយសមុទ្រជាទីកន្លែងសំរាប់ទទួលផ្ទុកទឹកពីទឹកទន្លេបឹងស្ទឹង ព្រែកហូរចាក់បំពេញដែលមិនចេះពេញនោះឡើយ។ បុ៉ន្តែបើគេពិនិត្យអំពីទឹកដោះគឺមានតែទឹកដោះម្តាយ និងមេរបស់មនុស្ស សត្វនោះទេ។ បុ៉ន្តែចំពោះដំណាំខ្លះក៏មានឈ្មោះថា ទឹកដោះដែរដូចជាផ្លែទឹកដោះគោ និងស្រូវដែលដេញផ្លែនៅខ្ចីគេហៅថា ទើបតែដាក់ទឹកដោះ ព្រោះនៅក្នុងគ្រាប់ស្រូវមិនទាន់រឹងក្លាយជាអង្ករនៅឡើយ។ មកដល់ចំណុចនេះយើងកាន់តែមានទុនក្នុងការឈ្វេងយល់ ឬកាន់តែមានពន្លឺដើម្បីបានកាន់តែឃើញច្បាស់អំពីទស្សនវិជ្ជានៃការកូរសមុទ្រទឹកដោះនោះមែនហើយ។
យើងផ្សំផ្គុំគំនិត ឬហៅថាជាការសំយោគនៃគំនិតដូនតាដែលចង់បង្ហាញតាមរយៈប្រស្នា ឬជាការបង្កប់នូវឧត្តមគតិតាមរយៈរូបចម្លាក់នៃការកូរសមុទ្រ ដែលយើងបានសន្មតដូចខាងក្រោមនេះ ៖
សមុទ្រទឹកដោះ គឺជាចំណុចកំពូលនៃជីវិតរបស់មនុស្ស ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗតែងកើតមកកាលពីនៅជាទារកនោះមិនអាចកន្លងផុតពីការបៅដោះម្តាយនោះទេ។ បានសេចក្តីថា ទឹកដោះម្តាយធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបមានការរស់រានធំធាត់ប្រកបដោយកម្លាំងមាំមួនទាំងបញ្ញាពលកម្ម និងទាំងកម្លាំងបាយ(កម្លាំងកាយ)ឬមានន័យថា ជាការចូលរួមរបស់មនុស្សក្នុងការបំពេញភារកិច្ចនេះហើយ ដែលហៅថាជាសមុទ្រទឹកដោះ។ មានន័យបន្តទៀតថា ទឹកអម្រឹតដែលគេរកឃើញពីការកូរសមុទ្រទឹកដោះនោះវាជាសារមួយក្នុងន័យអត្ថប្បដិរូបដែលបង្ហាញឲ្យដឹងថា ការងារពលកម្មនេះហើយដែលផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់មនុស្ស។ ដោយសារពាក្យថា ទឹកអម្រឹតនេះយើងធ្វើការបំព្រួញខ្លីមកនៅត្រឹមតែជាផលប្រយោជន៍ប្រកបដោយភាពក្សេមក្សាន្តនាលោកិយនេះមានប្រភពបានមកពីការងារ។ ជាពិសេសការងារកាលពីបុរាណព្រេងនាយមកនោះនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ គឺការងារស្រែចំការដែលកសិករបានប្រើប្រាស់ទឹកជាចម្បងដូចពាក្យចាស់ពោលថា "ធ្វើស្រែនឹងទឹក ធ្វើសឹកនឹងបាយ"។
តាមការសន្និដ្ឋានជាចុងក្រោយមួយបែបទៀតដែលកាន់តែចូលកៀក និងការងារស្រែចំការនោះ គឺសមុទ្រទឹកដោះមានន័យថា ជាស្រូវអង្ករតែម្តង ព្រោះគ្រាប់អង្ករនេះវាមានការវិវត្តហៅថាស្រូវពេញទឹកតាមរយៈការដាក់ទឹកដោះក្នុងគ្រាប់ស្រូវជាគ្រាដំបូងមកម្ល៉េះ។ ចំពោះទឹកអម្រឹតដែលរកឃើញពីសមុទ្រទឹកដោះនោះមានន័យជាអង្ករ ឬបាយនេះជាអាហារដ៏ចាំបាច់របស់ខ្មែរតាំងពីបុរាណបន្តមកទល់នឹងសព្វថ្ងៃនេះ។ ចាស់ៗតែងនិយាយថា អ្នកណាហូបបាយបានច្រើនតែងមានកម្លាំងមាំមួន។ ផ្ទុយទៅវិញចំពោះអ្នកជំងឺដែលដាច់បាយនោះ និងមានកម្លាំងថមថយរហូតដល់ស្លាប់ជាមិនខាន។
ដូច្នេះតាមរយៈចម្លាក់ស្តីពីការកូរសមុទ្រទឹកដោះពីបុរាណនោះវាជាប្រភពនៃគំនិតដូនតាបញ្ជាក់អំពីការងារកសិករ ដែលត្រូវការទឹកជាចាំបាច់ដូចមាននាគវ៉ាសុគីជាតំណាងទឹកនោះស្រាប់៕
ឥន្ទ្រីយ៍ខ្មៅ
0 Comments