កវីខ្មែរដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩និងនៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ ដែលមានឈ្មោះដើមអ៊ូ ង៉ុយ ហើយដែលអ្នកខ្លះបាននិយមហៅថា ក្រមង៉ុយ ជាអ្នកនិពន្ធកំណាព្យប្រកបដោយប្រជាប្រិយ ទាក់ទងនឹងការងារកសិករ។ ប៉ុន្តែក៏គេចាត់ទុកជាគ្រូនៃកំណាព្យដ៏លេចធ្លោក្នុងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជានៅសម័យអាណានិគមនិយមបារាំងទៀតផង។ ជាពិសេសក្នុងឃ្លាកំណាព្យទាំងនោះគេបានធ្វើការកត់សម្គាល់ឃ្លាមួយនៃបទកាកគតិដែលគ្រូង៉ុយបានបង្ហាញនូវចក្ខុវិស័យរបស់គាត់ឆ្លុះបញ្ចាំងស្របនឹងទិដ្ឋភាពបច្ចុប្បន្ននេះ។ តើចក្ខុវិស័យនោះដូចម្តេច?
ចក្ខុវិស័យគឺការសម្លឹងមើលដ៏វែងឆ្ងាយឬតាមរយៈការព្យាករឬការសន្និដ្ឋានអំពីព្រឹត្តិការណ៍ទៅមុខថា មានការប្រែប្រួល ឬមានការវិវត្ដដល់ណាតាមរយៈការយល់ឃើញផ្ទាល់ខ្លួន។ ជាក់ស្តែងតាមរយៈឃ្លាកំណាព្យរបស់គ្រូង៉ុយបានបង្ហាញនូវទស្សនវិស័យរបស់គាត់ថា “នគរថ្កើងប្លែក សប្បាយតែភ្នែកក្នុងចិត្តរងកម្ម កូនប្រុសបណ្តាច់កុំភ្លេចបណ្តាំកប្បាស សូត្រថ្នាំ ត្រីម៉ាំលែងថោក”។ គំនិតរបស់គ្រូង៉ុយដែលបានបញ្ចេញនាពេលនេះគឺជា ពេលដែលស្រុកទេសមិនទាន់មានការរីកចម្រើនថ្កុំថ្កើងនោះទេ។ ពេលនោះប្រទេសជាតិឋិតនៅក្រោមនឹមអាណានិគមនិយមបារាំង ឬហៅថា ប្រទេសបារាំងកាន់កាប់និងត្រួតត្រាស្រុកខ្មែរក្នុងការដឹកនាំគ្រប់គ្រងគ្រប់ផ្នែកនិងគ្រប់វិស័យនៃការងាររបស់រាជរដ្ឋាភិបាល។
ក្នុងរយៈពេល៩០ឆ្នាំនៃសម័យអាណានិគមនា ពេលនោះប្រទេសកម្ពុជា មិនមានការរីកចម្រើននោះទេ។ នៅពេលកំពុងអាប់ឱន និងការធ្លាក់ចុះដុនដាបនៃសង្គមខ្មែរពេលនោះហើយទើបបណ្តាលឲ្យគ្រូង៉ុយសរសេរកំណាព្យទុកគ្រាន់ទូន្មានអ្នកស្រែផង និងដាស់តឿនកូនចៅឲ្យមានការភ្ញាក់រលឹកខំប្រឹងបំពេញការងាររបស់ខ្លួនផងព្រមទាំងមានការព្យាករពីបញ្ហាស្រុកទេសទៅអនាគតតាមរយៈការទស្សន៍ទាយដូចឃ្លាកំណាព្យដែលបានបង្ហាញខាងលើស្រាប់។
ឥឡូវនេះតើយើងគិតថា នគរយើងថ្កុំថ្កើងដែរឬទេ? ជាចម្លើយពិតប្រាកដនោះគឺប្រទេសជាតិយើងកំពុងមានការរីកចម្រើនប្លែកណាស់។ បានសេចក្តីថា យើងកំពុងឈរនៅលើទីតាំងមួយនៃការរីកចម្រើននាសម័យទំនើបនៃវិទ្យាសាស្ត្រហៅថា ភ្នែកទិព្វ និងត្រចៀកទិព្វនោះមែន។ ជាពិសេសមធ្យោបាយធ្វើដំណើរកាន់តែឆាប់រហ័សទៅតាមការរីកចម្រើននៃយានយន្តគ្រប់ប្រភេទដែលពាក្យចាស់ហៅថា ជាការបង្រួញទឹក បង្រួញដី,មានផ្លូវ,មានភ្លើងអគ្គិសនី,មានផ្ទះថ្ម,មានគោយន្ត មានត្រាក់ទ័រ…។ល។នេះហើយដែលគ្រូង៉ុយបានរំពឹងគិតពីចម្ងាយថា ជានគរថ្កើងប្លែកមែននោះ។ ប៉ុន្តែគួរឲ្យមានការសោកស្តាយព្រោះម្ចាស់កំណាព្យនោះមិនបានមើលឃើញនូវការរីកចម្រើនទៅតាមការទស្សន៍ទាយរបស់ខ្លួននោះទេ ព្រោះគាត់បានលាចាកលោកតាំងពីយូរណាស់ទៅហើយ។
បើតាមទស្សនៈរបស់គ្រួង៉ុយបានឲ្យយើងបានដឹងថា អ្វីដែលជាការរីកចម្រើនហៅថា ថ្កើងប្លែកនោះគឺបានត្រឹមតែជាការបំពេញបំណងរបស់ភ្នែកដែលបានឃើញនូវសោភណភាពនៃសង្គមមនុស្សដ៏ស្រស់បំព្រងគួរឲ្យទាក់ទាញចិត្តប៉ុណ្ណោះ ដូចគេហៅថា ភ្នែកទិព្វតាមរយៈការបញ្ចាំងទូរទស្សន៍,វីដេអូ,ទូរស័ព្ទ,ហ្វេសប៊ុក,វេបសាយ…។ល។ ប៉ុន្តែចំពោះអ្វីដែលគ្រូង៉ុយមានការព្រួយបារម្ភជំនួសមនុស្សជំនាន់ក្រោយដែលជាកូនចៅនោះគឺបញ្ហាស្បៀងអាហារសម្រាប់ចិញ្ចឹមពោះតែម្តង។ ដូចឃ្លាកំណាព្យខាងចុងនៃវគ្គបានបញ្ជាក់ថា “ត្រីម៉ាំលែងថោក”។ តើហេតុអ្វីបានជាត្រីម៉ាំដែលតំណាងឲ្យអាហារដែលធ្លាប់តែបានមកពីធម្មជាតិបឹងទន្លេនេះលែងថោក ព្រោះមានន័យថា ឡើងថ្លៃខ្ពស់។ តើពិតជាអ៊ីចឹងមែនទេ? បើចង់ដឹងច្បាស់គួរសួរអ្នកទៅផ្សាររាល់ព្រឹកថា តើកំពឹស ឬត្រីស្រែ(ត្រីតាមធម្មជាតិ) មួយគីឡូថ្លៃប៉ុន្មាន សព្វថ្ងៃនេះ?
ដូចនេះវាមិនខុសពីទស្សនៈគ្រូង៉ុយបានព្យាករណ៍ទុកមានរយៈពេលជាង១០០ឆ្នាំមកហើយដែលមកដល់ពេលនេះឃើញហើយថា ពិតជានគរថ្កើងប្លែកបានល្អត្រឹមភ្នែកតែបញ្ហាត្រីសាច់កាន់តែក្រទៅៗដែលត្រីលែងថោកគឺកាន់តែឡើងថ្លៃខ្ពស់ធ្វើឲ្យចិត្តរងកម្មព្រោះតែរកអាហារចម្អែតពោះ៕
លី ហាក់សេង
ទស្សនៈ ៖ ចក្ខុវិស័យ គ្រូង៉ុយ
0 Comments