គ្រឹះស្ថាននៃការសិក្សារបស់សិស្សតែងមានការបង្ហាញអំពីចក្ខុវិស័យដែលសាលាចង់បានបំផុតក្នុងផលប៉ះពាល់ទៅដល់សិស្ស។ ក្នុងនោះមានទាំងការផ្តល់ចំណេះដឹងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រឬហៅថាជាចំណេះដឹងទូទៅនិងតាមផ្នែកជំនាញនៃមុខវិជ្ជានីមួយៗផង និងការបណ្ដុះសីលធម៌ព្រមទាំងសុជីវធម៌ដល់សិស្ស។ ជាពិសេសឲ្យសិស្សប្រព្រឹត្តអំពើជាកុសលតាមរយៈសិល្បៈចែករំលែកទាំងបទពិសោធន៍និងទាំងការងារពលកម្ម ព្រមទាំងសម្ភារៈផងដែរ។
ចំពោះពាក្យថ្មីដែលហៅថា ជាសិល្បៈចែករំលែកនេះ មានន័យទូលំទូលាយណាស់ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះយើងយកមកបង្ហាញជូនត្រឹមកម្រិតសមត្ថភាពសិស្សដែលបានរួមរស់ជាមួយគ្នាប្រកបដោយភាពសុខសាន្តប៉ុណ្ណោះ។ ជាការពិតណាស់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលរួមរស់និងធ្វើការជាមួយគ្នានេះ តែងមានចិត្តគំនិតមិនដូចគ្នាទេ ឬម្នាក់ៗតែងមានបំណងប្រាថ្នានិងការយល់ឃើញខុសៗគ្នា។ ចំពោះការរៀនលើមេរៀនអ្វីមួយឬក្នុងការធ្វើលំហាត់អ្វីមួយតាមកម្រិតថ្នាក់នោះ គ្រូបង្រៀនតែងបានធ្វើការប្រមូលផ្តុំគំនិតសិស្សឬហៅថា ជាការផ្ដុំបញ្ញាញាណសិស្សនោះ គឺប្រាកដជាបានផលល្អហៅថា វិសហមជ្ឈការរបស់សិស្ស។ ត្បិតលទ្ធផលល្អនេះហើយដែលស្តែងចេញពីការចែករំលែកបទពិសោធន៍រវាងសិស្សនឹងសិស្សឋិតក្រោមការសម្របសម្រួលពីគ្រូតែម្ដង ហើយក៏ឋិតក្រោមការជួយកែលំអពីសមូហភាពនៃសិស្សទាំងអស់គ្នា។
ក្នុងការចែករំលែងបទពិសោធន៍មួយបែបទៀត គឺការពិភាក្សាគ្នាទោះក្នុងផ្លូវការក៏ដូចជាក្រៅផ្លូវការដែរ ដូចជាករណីសិស្សបង្ហាញយោបល់គ្នា ឬហៅថា ប្រាប់គ្នានូវអ្វីដែលជាការត្រឹមត្រូវ។ ជាពិសេសគេសង្កេតឃើញមានចំណុចល្អមួយក្នុងការងារក្រុម គឺសិស្សរៀនពូកែជួយពន្យល់ឬបង្ហាញមេរៀននិងលំហាត់ដល់សិស្សរៀនយឺត ដើម្បីអោយសិស្សរៀនយឺតបានយល់និងបានរៀនទាន់គេ។ នេះគឺជាការចែករំលែកចំណេះវិជ្ជាអោយគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះម្នាក់ប្រាប់ទៅម្នាក់ទៀតត្រង់ចំណុចម្នាក់នោះ មិនទាន់ចេះ។ ត្បិតជាធម្មតាសិស្សម្នាក់ៗមិនមែនសុទ្ធតែចេះសព្វមុខវិជ្ជានោះទេ គឺគេតែងបានដឹងថា សិស្សម្នាក់ៗតែងមានចំណុចខ្លាំងរបស់ខ្លួនផង និងក៏មានចំណុចខ្សោយរបស់ខ្លួនផង។ ដូចនេះ ចំពោះសិល្បៈចែករំលែកចំណេះដឹងគ្នានេះ មានន័យថា ធ្វើអោយសិស្សទាំងមូលមានការសិក្សាប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។
បានសេចក្តីថា កាលណាសិស្សចេះចាំមេ រៀននិងធ្វើកិច្ចការបានល្អនោះ គ្រូបង្រៀនក៏មានការសប្បាយចិត្តដែរ។ រីឯសិស្សទាំងអស់គ្នានៅក្នុងថ្នាក់នោះ ក៏មានការអបអរសប្បាយនិងកាន់តែចង់រៀនបន្ដទៀតយ៉ាងស្វិតស្វាញព្រោះគេមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនថា គេប្រាកដជារៀនបានទទួលជោគជ័យ។ បានសេចក្តីថា ជោគជ័យនៃការរៀនរបស់សិស្សក៏ជាជោគជ័យនៃការបង្រៀនរបស់គ្រូដែរ។ នេះហើយដែលជាប្រភពនៃការរីកចម្រើនរបស់សាលារៀនដែលទាំងគ្រូនិងសិស្សគ្រប់រូបតែងមានសិល្បៈនៃការចែករំលែកចំណេះវិជ្ជាគ្នា។ ចំពោះអ្វីដែលហៅថា ជាសិល្បៈនោះ គឺមានន័យថា ជាការទាក់ទាញចិត្តធ្វើអោយគេចាប់ចិត្ត ជក់ចិត្ត និងចូលចិត្ត។ ដូចនេះចំពោះសិល្បៈនៃការចែករំលែកនោះគឺជាភាពស្និទ្ធស្នាលរាក់ទាក់យ៉ាងស្មោះស្ម័គ្ររវាងអ្នកផ្តល់អោយគេនឹងអ្នកទទួលយកពីគេ។ បានសេចក្តីថា អ្នកសួរគេព្រោះមានបំណងចង់ចេះចង់ដឹង ពោលគឺមិនមែនជាសំណួរកើតឡើយដោយការដេញជើងឬជាការផ្ចាញ់ផ្ចាលនោះទេ។ ចំណែកឯអ្នកដែលឆ្លើយប្រាប់គេនោះ គឺមានបំណងចង់អោយគេចេះតាមខ្លួនឬដូចខ្លួន ហើយក៏ការឆ្លើយឬការប្រាប់នោះ ប្រព្រឹត្តទៅដោយបំណងល្អ ឬដោយមិនមានការលាក់លៀមនោះឡើយ។
ក្រៅពីការសិក្សាក៏គេតែងបានជួបនូវសិល្បៈនៃការចែករំលែក ម្យ៉ាងទៀតដូចជាការងារពលកម្ម គឺសិស្សធំឬសិស្សដែលមានកម្លាំងតែងបានជួយសិស្សខ្សោយឬជួយសិស្សជានារីភេទក្នុងការលើកដាក់លីសែងរបស់ធ្ងន់ៗ។ ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវលំបាក ឬមានឧបសគ្គនានានោះ ក៏គេឃើញសិស្សធំៗជួយសិស្សតូចៗ។ គឺការជួយចែករំលែកកម្លាំងកាយទាំងអស់នេះ ក៏ចាត់ទុកជាសិល្បៈចែករំលែកផងដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ក៏មានការចែករំលែកសម្ហារៈប្រើប្រាស់អោយគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ឧទាហរណ៍ សិស្សខ្ចីសៀវភៅគ្នាដើម្បីអាន និងការខ្ចីឧបករណ៍សិក្សាគ្នានៅក្នុងថ្នាក់ រៀននិងតាមរយៈការចែករំលែកនំចំណីគ្នាញាំទៀតផង។
សរុបមក បញ្ហាសិស្សមានសិល្បៈចែករំលែកគ្នាវាជាកុសលក្នុងសាលារៀន ក៏ដូចជាការរួមរស់ជាមួយគ្នាប្រកបដោយសាមគ្គីភាពដែលកាន់តែមានទម្លាប់រឹងមាំបន្ដិចម្ដងៗ ឆ្ពោះទៅអនាគតសិស្សនឹងក្លាយទៅជាធនធាននៃពលរដ្ឋដ៏ល្អរបស់ប្រទេសជាតិក្នុងការកសាងវឌ្ឍនធម៌ធ្វើអោយសង្គមជាតិមានការរីកចម្រើនតរៀងទៅ៕
លី ហាក់សេង
0 Comments