កំពង់ឆ្នាំង ៖ ប្រធានមន្ទីរទេសចរណ៍ខេត្តកំពង់ឆ្នាំងបានមានប្រសាសន៍ប្រាប់«កម្ពុជាថ្មី»ឲ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្នភ្ញៀវទេសចរទាំងជាតិ និងអន្តរជាតិកំពុងតែមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងការទស្សនាទីតាំងសិប្បកម្មស្មូនក្អម ឆ្នាំង និងវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នៅភូមិអណ្តូងឫស្សី ស្ថិតនៅក្នុងឃុំស្រែថ្មី ស្រុករលាប្អៀរ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីជើងភ្នំក្រាំងដីមាស។
នៅទីនោះត្រូវបានលោកសេង សាលីឲ្យដឹងបន្តថា មានមណ្ឌលអភិវឌ្ឍន៍កុលាភាជន៍ចំនួន៤កន្លែងនៅប៉ែកខាងត្បូងនៃជើងភ្នំ ដែលមានផ្លូវក្រាលក្រួសក្រហមចូលទៅកាន់ទីតាំងសិប្បកម្មទាំងនោះមិនមានការពិបាកឡើយសម្រាប់អ្នកទេសចរគឺអាចធ្វើដំណើរចេញពីទីរួមខេត្តតាមច្រកផ្លូវពីរគឺកាត់តាមច្រកធនាគារក្នុងឃុំប្អៀរ ឬមួយក៏ទៅតាមផ្លូវខេត្តលេខ៥៣ឆ្ពោះទៅកាន់ស្រុកទឹកផុសតាមរមណីយដ្ឋានភ្នំសន្ទូចមានចម្ងាយប្រមាណ៣៧០០ម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះ។ ភ្ញៀវទេសចរភាគច្រើន ជាពិសេសជនបរទេសចង់ទៅទស្សនាមណ្ឌលអភិវឌ្ឍ កុលាភាជន៍នេះពីព្រោះយល់ឃើញថាអ្វីដែលធ្វើដោយដៃគឺជាការប្រសើរខ្លាំងណាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិនៅតំបន់ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ។
ចំពោះភ្ញៀវទេសចរ ដែលបានទៅដល់តំបន់សិប្បកម្មភូមិអណ្តូងឫស្សីហើយនោះត្រូវបានលោកសេង សាលីប្រាប់បន្តទៀតថា គឺពួកគាត់តែងតែមានចំណាប់អារម្មណ៍ណាស់ជាមួយនឹងសកម្មភាពស្មូនក្អម ឆ្នាំងក៏ដូចជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍របស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរយើងដែលរស់នៅតំបន់នោះ ដោយបានធ្វើឲ្យសិប្បកម្មដែលជាកេរដំណែលរបស់ដូនតាខ្មែរយើងត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ និងដឹងឮគ្រប់ៗគ្នា ហើយត្រូវបានប្រមូលផ្តុំបែកចែកទៅតាមតំបន់នីមួយៗ និងថែរក្សាបាននូវតម្លៃវប្បធម៌នៃកេរដំណែលខ្មែរថែមទៀតផង។ ដូច្នេះយើងជឿជាក់ថា តំបន់ដែលល្បីល្បាញខាងសិប្បកម្មស្មូនក្អម ឆ្នាំងនេះនឹងមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីកាន់តែខ្លាំងឡើងដែលជួយរួមចំណែកទាក់ទាញដល់វិស័យទេសចរណ៍ជាតិផងដែរ។
កញ្ញាកែវ ផល្លាហៅមុំអាយុ៣២ឆ្នាំជាប្រធានសហគមន៍នៅភូមិអណ្តូងឫស្សីបាននិយាយឲ្យដឹងថា សិប្បកម្មកុលាភាជន៍នេះកកើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ១៩៩៨ក្រោមការជួយជ្រោមជ្រែង និងជួយឧបត្ថម្ភពីអង្គការសិប្បកម្ម ALLEMANDE និងPRASACដោយមានសមាជិកសហគមន៍បម្រើការងារ៦០នាក់ស្មើនឹង៦០គ្រួសារផងដែរ ហើយការផលិតជាមធ្យមក្នុងមួយថ្ងៃសម្រេចបាន១០ប្រភេទដោយយោងទៅតាមក្បាច់ស្រួលឬពិបាកនិងទៅតាមតម្រូវការចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ភ្ញៀវនិងបើគិតពីចំណូលប្រចាំថ្ងៃវិញក្នុងមួយថ្ងៃពួកគាត់អាចសល់ប្រាក់សមរម្យសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ។
ប្រធានសហគមន៍សិប្បកម្មស្មូនក្អមឆ្នាំងនៅភូមិអណ្តូងឫស្សីបាននិយាយបន្ថែមថា នៅក្នុងរោងសិប្បកម្មនេះការផលិតមានការរីកចម្រើនខាងផ្នែកបច្ចេកទេសជាងការផលិតនៅតាមផ្ទះនៃគ្រួសារនីមួយៗ ពីព្រោះគេមានឡសម្រាប់ដុតដោយរក្សាកម្ដៅឲ្យនៅថេរមិនដូចប្រជាកសិករយើងដុតកម្ដៅវត្ថុដែលខ្លួនផលិតនៅកណ្តាលទីវាលរក្សាកម្ដៅមិនបានយូរនោះឡើយ។ ក្រៅពីនេះក៏មានការលាយទឹកថ្នាំលាបឲ្យវត្ថុទាំងនោះមានពន្លឺឆ្លុះតាមបច្ចេកទេសថែមទៀតផង។ នៅតាមតំបន់នីមួយៗ ដោយអ្នកខ្លះធ្វើតែក្អមគឺធ្វើតែមួយមុខប៉ុណ្ណោះ។ រីឯអ្នកផ្សេងទៀតធ្វើជើងក្រាន និងធ្វើរបស់ផ្សេងៗទៀតដោយការស្មូនមានលក្ខណៈសាមញ្ញបំផុតមិនមានតុឬឈ្នាន់ធាក់បង្វិលវត្ថុដែលត្រូវស្មូននោះឡើយគឺគេដើរជុំវិញវត្ថុធាតុដើមតម្កល់នៅលើដុំឈើមូល រួចហើយគេស្មូនដីនោះ តែម្តង។
កញ្ញាកែវ ផល្លាបាននិយាយបន្តទៀតថា ប្រជាជនយើងនិយមប្រើប្រាស់របស់ស្មូនដែលដុតឆ្អិនមិនមានការលាយទឹកថ្នាំទេ ទើបតែបច្ចុប្បន្ននេះគឺមានអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយចំនួនបានផ្ចុងផ្ដើមលើមុខជំនាញបច្ចេកទេសដាក់ទឹកថ្នាំលើវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍តូចៗឲ្យមានសម្រស់កាន់តែល្អទៅតាមតម្រូវការរបស់ភ្ញៀវដែលចង់បាន។ ក្រៅពីមុខរបរស្មូនក្អម ឆ្នាំងនេះប្រជាជនយើងខ្លះបានទទួលការហ្វឹកហាត់តាមរយៈអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល និងរដ្ឋាភិបាលប្រទេសជាមិត្តដូចជា ប្រទេសជប៉ុន សិង្ហបុរី ជាដើម ដោយមានគម្រោងគាំទ្រស្តីពីការកែលំអគុណភាពផលិតកម្មកុលាភាជន៍ចំនួន២កន្លែងត្រូវបានរៀបចំ និងអនុវត្តនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងចាប់តាំងពីចុងឆ្នាំ២០០៤មក ហើយគម្រោងទាំងពីរត្រូវបានគាំទ្រដោយថវិកាក្រសួងមហាផ្ទៃតាមរយៈអាជ្ញាធរខេត្តកំពង់ឆ្នាំងនិងថវិការបស់អង្គការCLAIR Singapore ព្រមទាំងថវិការបស់អាជ្ញាធរខេត្តតូឈីគីនិងមានការគាំទ្ររបស់សហ គមន៍សិប្បកម្មស្មូនឆ្នាំងអន្តរជាតិនៅទីក្រុងម៉ាស៊ីកូប្រទេសជប៉ុន។
តាមការនិយាយប្រាប់ពីកញ្ញាសន អេមនិងអ្នកស្រីអ៊ួន ពៅដែលជាសិប្បការិនីស្មូននៅភូមិអណ្ដូងឫស្សីដែលធ្លាប់បានទៅសិក្សានៅខេត្តតូឈីគីប្រទេសជប៉ុនអំពីបច្ចេកទេសកែលំអគុណភាពផលិតផលកុលាភាជន៍ដើម្បីយកមកផ្សព្វផ្សាយក្នុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំងបានឲ្យដឹងដូចគ្នាថា ការផលិតទាល់តែមានបទពិសោធន៍គ្រប់គ្រាន់ទើបផលិតផលអាចទទួលបាននូវបរិមាណនិងគុណភាពខ្ពស់អាចយកទៅលក់នៅលើទីផ្សារបាន ហើយសិប្បកម្មស្មូនរបស់ខ្មែរយើងមានភាពល្បីល្បាញណាស់ដោយបានធ្វើការផ្សព្វផ្សាយនៅលើឆាកអន្តរជាតិនិងអាចទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរបានថែមទៀតផងតាមរយៈការស្មូនក្អម ឆ្នាំងនេះ៕
ភ្ញៀវទេសចរចាប់អារម្មណ៍នឹងមុខរបរស្មូនក្អម ឆ្នាំងរបស់អ្នកភូមិអណ្ដូងឫស្សី
0 Comments