មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍សម្រាប់ គ្នាឯងក្នុងការរួមរស់ជាមួយគ្នាដែលមិនអាចអត់បាន ទាំងក្នុងរង្វង់គ្រួសារ, ទាំងនៅក្នុងអង្គភាពក៏ដូចជានៅក្នុងសង្គមផង។ យ៉ាងនេះហើយទើបពាក្យចាស់បានលើកជាឧទាហរណ៍ក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នារវាងមនុស្សនឹងមនុស្សប្រៀបដូចអណ្ដាតនិងធ្មេញយ៉ាងនោះដែរ។
ធម្មជាតិ មនុស្ស សត្វ តែងរស់នៅដោយ សារអាហារក្នុងការបរិភោគឬហៅថាជាការស៊ីចុកតាមរយៈការទំពាដោយសារធ្មេញនិងមានការចូលរួមដឹងរសជាតិពីអណ្ដាត ហើយក៏អណ្តាតជួយបញ្ចេញសកម្មភាពរបស់ខ្លួនជាមួយនិងការទំពាដោយធ្មេញព្រមជាមួយគ្នា។ បានសេចក្តីថា ក្នុងការចិញ្ចឹមរាងកាយអោយមានការធំធាត់ដោយសារការបរិភោគអាហារតាមរយៈមាត់ដែលមានអណ្ដាតនិងធ្មេញមានតួនាទីប្រកបដោយសកម្មភាពរស់រវើកឬហៅថាលើកព្រមដាក់ព្រមជាមួយគ្នា។ ក្នុងនោះក៏គេអាចនិយាយថា អណ្ដាតនិងធ្មេញបានធ្វើការជាមួយគ្នាទៅតាមលក្ខណៈពិសេសរៀងខ្លួន។
គេតែងនិយាយថា មនុស្សដែលបាក់ធ្មេញអស់គឺនៅសល់តែអណ្ដាតក៏មិនអាចទំពាអាហារបានល្អដូចកាលនៅមានធ្មេញល្អនោះដែរ។ គឺអាហារណារឹងឬស្វិតនោះអ្នកដែលអស់ធ្មេញមិនអាចទំពាបានម៉ដ្ឋនោះឡើយ។ នៅពេលអាហារក្នុងមាត់មិនមានការទំពានោះ ក៏បណ្ដាលអោយមាត់មិនបានដឹងរសជាតិនោះទេ ព្រោះដោយសារតែអណ្តាតមិនបានគ្រប់គ្រងអាហារដែលកើតចេញពីការទំពារបស់ធ្មេញ។ ប៉ុន្តែបើមនុស្សគ្មានអណ្ដាតវិញ ហើយមានតែធ្មេញនោះ ក៏គ្រាន់តែមានសកម្មភាពទំពាអាហារដោយមិនអាចធ្វើអោយមាត់បានទទួលឱជារសពីចំណីអាហារនោះទាល់តែសោះ។
នេះគឺជាការប្រៀបធៀបរបស់ដូនតាសំដៅទៅលើកិច្ចការទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សក្នុងសង្គមដែលហៅថា មនុស្សត្រូវការមនុស្សទោះតិចទោះច្រើនវាផ្អែកទៅតាមតម្រូវការនៃការងារ។ ជាពិសេសក្នុងបំណងរបស់ដូនតាចង់អោយកូនចៅមានការរួមរស់ជាមួយគ្នាប្រកបដោយភាពសុខសាន្តដោយយោលទៅតាមសមត្ថភាពនិងលទ្ធភាពដែលមនុស្សម្នាក់ៗធ្វើបាន។ បានសេចក្តីថា មនុស្សម្នាក់ៗមិនអាចរស់នៅដោយឯកោបាននោះទេ ព្រោះមនុស្សត្រូវមានទំនាក់ទំនងគ្នាដោយប្រការណាមួយជាមិនខាន។ ជាក់ស្តែង ដូចអក្សរសិល្ប៍បុរាណរបស់ខ្មែររឿងសេដ្ឋីខ្វះអំបែងក៏ជាការបញ្ជាក់អោយដឹងថា មិនមែនអាងថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភហើយរស់នៅដោយមិនពឹងពាក់ឬដោយមិនមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងអ្នកក្រីក្រនោះទេ។ គឺដូចរឿងសេដ្ឋីខ្ចីអំបែងពីអ្នកក្រដើម្បីយកទៅដាល់អំបុកយ៉ាងនោះដែរ។ នេះមកពីសេដ្ឋីខ្វះអំបែង ហើយនៅពេលបែកអំបែងចាស់របស់គេត្រូវគេឡាំប៉ាទាមទារអោយសងអំបែងចាស់ដដែលវិញ ដែលធ្វើអោយសេដ្ឋីទាល់ច្រកឬដោះស្រាយមិនចេញ។
ជាការពិតណាស់ ចាស់បុរាណបានបន្សល់ទុកនូវបណ្ដាំដើម្បីអោយកូនចៅមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបានល្អ និងស្អិតរមួតដូចអណ្ដាតនិងធ្មេញ ដូចមានឃ្លាកំណាព្យបទព្រហ្មគីតិមួយឆន្ទថា៖ "អ្នកមានរក្សាខ្សត់ ដូចសំពត់ព័ទ្ធពីក្រៅ អ្នកប្រាជ្ញរក្សាខ្លៅ ដូចសំពៅនូវសំប៉ាន"។ និងមានសុភាពសិតមួយឃ្លាទៀតពោលថា "ខ្លែងហើរត្បិតខ្យល់ នាយថ្កើងត្បិតពល"។ ទាំងអស់នេះគឺមានន័យអោយមនុស្សចេះ សាមគ្គីគ្នាផងនិងចេះគោរពគ្នាទៅវិញទៅមកផង និងចេះទទួលយកចំណុចខ្លាំងរបស់គេក្នុងការបង្កើតនូវផលប្រយោជន៍ជុំវិញជីវភាពរស់នៅទៀតផង។
ត្បិតលក្ខណៈធម្មជាតិរបស់មនុស្ស លោក អ្នកប្រាជ្ញបានធ្វើការកត់សំគាល់ឃើញថា ព្រះលោកប្រទាននូវភាពពិសេសដល់មនុស្សម្នាក់ៗរៀងខ្លួន។ មានន័យថា ភាពពិសេសដែលមនុស្សម្នាក់មាននោះ តែមនុស្សម្នាក់ទៀតមិនមានតែគេមានភាពពិសេសម្យ៉ាងទៀតរបស់គេដែរ។ ក្នុងការរួមរស់ជាមួយគ្នា ឬហៅថា សម្ព័ន្ធភាពក្នុងការរស់នៅ គឺមនុស្សម្នាក់ៗតែងបំពេញនូវករណីកិច្ចដែលជាភាពពិសេសរបស់ខ្លួនឬទៅតាមចំណុចខ្លាំងរបស់ខ្លួន។
សរុបសេចក្តីមក ចំពោះគុណភាពដែលស្តែងចេញពីសមត្ថភាពរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗត្រូវបំពេញនោះ តែងមានការពាក់ព័ន្ធនិងផលប្រយោជន៍ដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់នូវទំនាក់ទំនងនឹងគ្នានោះឡើយ។ ជាពិសេសបញ្ហាទំនាក់ទំនងទៅវិញទៅមកនោះ វាមិនខុសពីអណ្ដាតនិងធ្មេញដែលត្រូវរួមរស់ដ៏រលូនជាមួយគ្នាឬមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ខាងណាមួយនោះទេ៕
លី ហាក់សេង
0 Comments