នៅក្នុងសង្គមខ្មែរគេបានសង្កេតឃើញអំពី ការបង្រៀននិងរៀនកាលពីបុរាណ គឺសំដៅឲ្យ សិស្សទន្ទេញចាំមាត់តែម្ដង។ ប៉ុន្តែក្នុងសម័យ ទំនើបនេះ គេតម្រូវឲ្យសិស្សបានគិតទៅលើ ខ្លឹមសារមេរៀនជាចំបងទៅវិញ។ តើវិធីទាំងពីរ យ៉ាងនេះមួយណាមានប្រយោជន៍ច្រើនជាង?
កន្លងមកដែលបន្ដមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ គេ តែងឃើញមុខវិជ្ជាដែលតម្រូវឲ្យសិស្សទន្ទេញ
ចាំមាត់នោះ គឺមេសូត្ររត់មាត់, រូបមន្ដ, មេលេខ គុណ...។ ក្រៅពីនេះចំពោះមុខវិជ្ជាដទៃទៀត តែងសំដៅទៅលើការចេះចាំផង និងការយល់ ផង។ ដើម្បីបញ្ជាក់លើបញ្ហានេះឲ្យបាន ច្បាស់ យើងធ្វើការស្រាយបញ្ជាក់ក្នុងលក្ខណៈ ២បែបគឺ៖
ទី១-ការទន្ទេញចាំមាត់គ្រប់មេរៀនទាំងអស់។ ការសិក្សាកាលពីជំនាន់ដើមតម្រូវឲ្យ សិស្សទន្ទេញឲ្យបានចាំមាត់ទាំងស្រុងទៅតាម សំណេរនៃមេរៀនដោយចាត់ទុកសំណេរនៃខ្លឹម សារមេរៀនទាំងនោះជាកត្តាសំខាន់ឥតខ្ចោះតែម្ដង។ ឧទាហរណ៍កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ៥០ប្លាយ គ្រប់មុខវិជ្ជាទាំងអស់តម្រូវឲ្យសិស្សទន្ទេញចាំមាត់ដូចជា វិទ្យាសាស្ត្រអនុវត្ត, ភូមិវិទ្យា ប្រវត្តិ វិទ្យាជាដើម។ ជាពិសេសគ្រូបានហៅឈ្មោះ សិស្សឲ្យឡើងសូត្រមេរៀនដើម្បីដាក់ពិន្ទុជារៀងរាល់ថ្ងៃទៀតផង។ ជួនកាលគ្រូឲ្យ សិស្សសរសេរអំពីមេរៀនតាមចំណុចដែលគ្រូដាក់តម្រូវឲ្យសិស្សធ្វើតាមរយៈការសរសេរ មេរៀនកើតឡើងដោយសិស្សបានទន្ទេញចាំ មាត់គ្រប់ពាក្យនិងគ្រប់ល្បះឃ្លាតាមមេរៀនដើមទាំងស្រុង។ ចំពោះសិស្សណាបានសូត្រឬបានសរសេរតាមមេរៀនដើមទាំងអស់ចប់សព្វគ្រប់នោះ ទើបបានទទួលពិន្ទុល្អពីគ្រូ។ ផ្ទុយទៅវិញចំពោះ សិស្សណាសូត្រមិនត្រូវឬសរសេរមិនដូចមេ រៀនដើមទាំងនោះទេ ត្រូវបានទទួលពិន្ទុតិច។ អ៊ីចឹងការសិក្សាកាលពីជំនាន់មុន គ្រូបង្រៀន តម្រូវឲ្យសិស្សគ្រប់គ្នានិងគ្រប់ថ្នាក់ទាំងអស់មានការទន្ទេញចាំមាត់ ឬហៅថា ចេះសូត្រ រត់មាត់ដូចសេក។ គេតែងយល់ថា កាលណា សិស្សសូត្រឬទន្ទេញសាចុះសាឡើងច្រើនដង ប្រាកដជាសិស្សបានចេះព្រោះគេយល់តាមពាក្យស្លោកខាងគរុកោសល្យបុរាណពោលថា៖ La répétition est l'aîme de l'éducation គឺប្រែថា ការថាឡើងវិញជាព្រលឹងនៃការអប់រំ។ បាន សេចក្តីថា កាលណាសិស្សបានទន្ទេញចាំមាត់ ហើយនោះ ទើបសិស្សបានយល់ខ្លឹមសារមេ រៀនជាក្រោយ។ ប៉ុន្តែក្នុងគ្រាដែលកំពុងទន្ទេញ នោះ សិស្សមិនទាល់យល់ន័យឬខ្លឹមសារមេ រៀននោះទេ។
ទី២-ការយល់មេរៀនដែលជាតម្រូវការនៃ ការសិក្សាសម័យទំនើបនេះ គ្រូបង្រៀនលែង ឲ្យសិស្សទន្ទេញមេរៀនទៀតហើយ ដោយ លើកលែងតែមេសូត្ររត់មាត់, រូបមន្ដ, សុភាសិត និងមេលេខគុណ...។ ក្រៅពីនោះដូចជា ជីវវិទ្យា ភូមិវិទ្យា និងប្រវត្តិវិទ្យា ជាដើមនោះ គឺគ្រូមិនតម្រូវឲ្យសិស្សទន្ទេញចាំមាត់ដូចពីមុននោះទេ។ ការបង្រៀនមេរៀននានាក្នុងសម័យទំនើបនេះ គឺគ្រូបង្រៀនតម្រូវឲ្យសិស្សយល់ខ្លឹមសារមេរៀនជាធំទៅវិញ។ ចំពោះគ្រូហៅសិស្សឡើង ឆ្លើយសំណួរក្នុងការត្រួតពិនិត្យមេរៀននោះ គឺតាម រយៈសំណួរត្រង់ៗតែម្ដង។ ទាំងអស់ឆ្លើយផ្ទាល់ មាត់ ក៏ដូចជាចម្លើយសិស្សដោយការសរសេរ ដែរ គឺទៅតាមសំណួរទៅលើចំណុចនៃមេរៀន។ កាលណាសិស្សបានយល់មេរៀនប្រាកដជាសិស្សឆ្លើយត្រូវ និងសរសេរត្រូវអាចស្ដាប់បានដោយមិនបាច់ប្រើប្រាស់តាមឃ្លាប្រយោគដើមទាំងស្រុងរបស់អ្នកនិពន្ធក្នុងសៀវភៅឡើយ។
ជាពិសេសក្នុងពេលបង្រៀនមេរៀនដល់សិស្ស គឺគ្រូបានដាក់ជាសំណួរតាមក្រុមដើម្បី ឲ្យសិស្សមានទម្លាប់គិតនិងស្វែងយល់តាម ចម្លើយដែលមានការឯកភាពគ្នាតាមក្រុមនីមួយៗ។ ការរៀនរបៀបនេះ វាជាចំណុចថ្មីមួយ នៃការសិក្សាហៅថា ជាគោលវិធីសិស្សមជ្ឈមណ្ឌលដែលកំពុងពេញនិយមនាបច្ចុប្បន្ននេះ។
សរុបសេចក្តីមកការរៀនតាមរយៈគ្រូឲ្យ សិស្សគិតទៅតាមសំណួរនេះឃើញថា សិស្ស បានយល់មេរៀន ហើយវាបានចំណេញពេល ច្រើនជាងការរៀនដោយឲ្យសិស្សទន្ទេញចាំ មាត់។ យ៉ាងនេះហើយទើបការសិក្សាដែល ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះគ្រប់ កម្រិតសិក្សាទាំងអស់ គឺគ្រូធ្វើឲ្យសិស្សយល់ ច្បាស់តាមរយៈការគិតរបស់សិស្សពិតប្រាកដ៕
លី ហាក់សេង
0 Comments