ពាក្យចាស់តែងមានទម្លាប់និយាយថា បើចង់ ពត់ឈើ គឺទាន់ឈើនៅខ្ចី ប៉ុន្តែបើទុកឲ្យឈើ នោះចាស់ ប្រាកដជាពត់មិនត្រង់នោះឡើយ។ យ៉ាងណាមិញការអប់រំមនុស្សក៏ត្រូវធ្វើឡើង តាំងពីនៅក្មេងខ្ចីដើម្បីឲ្យមានទម្លាប់បាក់ ផ្នត់ទើបក្លាយទៅជាធនធានមនុស្សដ៏មាន ប្រយោជន៍និងមានការរួមរស់ក្នុងសង្គមប្រកប ដោយភាពសុខសាន្ត។
អ្នកប្រាជ្ញខាងគរុកោសល្យពីបរទេសបាន បន្សល់ទុកទ្រឹស្តីមួយឃ្លាថា៖ "ខួរក្បាលសិស្ស ប្រៀបដូចជាក្រដាសសដែលអ្នកអប់រំ(គ្រូបង្រៀន) អាចសរសេរយ៉ាងណាៗនៅលើក្រដាសនោះ។ រីឯគាថាមួយឃ្លាក្នុងសៀវភៅស្រីហិតោបទេស ភាគ១ ក៏បានបញ្ជាក់ស្រដៀងគ្នានេះដែរថា "រូប គំនូរដែលគេគូរទុកព្ធដ៏ភាជនៈថ្មី មិនឃ្លាតក្លាយ ទៅជាប្រការដទៃយ៉ាងណា នីតិវិជ្ជាដែលគ្រូបានបង្រៀនកូនសិស្សក៏មានលក្ខណៈជាប់លាប់ក្នុងខួរក្បាលសិស្សយ៉ាងនោះដែរ"។
ដោយសារមានហេតុផលដូចនេះហើយ ទើប ការអប់រំដែលជាបន្ទុកនៃសិល្ប៍វិជ្ជានិងកុសល នៅក្នុងសង្គមមនុស្សនោះ តម្រូវឲ្យមានយុត្តិធម៌និងតម្លាភាពដែលជាការបណ្តុះបណ្តាល នៅក្នុងទឹកចិត្តរបស់សិស្ស។ ទម្លាប់នេះនឹងមាន ការដក់ជាប់និងចងចាំទុកជាមេរៀនដល់សិស្ស ជាយូរអង្វែងតទៅ ពោលគឺវាមិនចេះរលុបរលាយ នោះឡើយ។ តើចំណុចនៃការបង្រៀននិងរៀនយ៉ាងណាខ្លះទៅដែលបានបង្ហាញឲ្យឃើញ ថា ជាមាគ៌ានៃការអប់រំសិស្សឲ្យមានយុត្តិ ធម៌និងតម្លាភាពនោះ?
ជាធម្មតា មនុស្សរស់នៅក្នុងសង្គមដែលគិត តាំងពីសង្គមតូចមួយ គឺថ្នាក់រៀននេះទៅជាសង្គម របស់សិស្សក្នុងការរួមរស់រៀនសូត្រជាមួយគ្នា។
ទន្ទឹមនេះដែរក៏មានបទបញ្ជាឬជាបញ្ញត្តិកម្ម ទាំងក្នុងការងារគ្រប់គ្រងក៏ដូចជាក្នុងការសិក្សាផងដែរ។ សិស្សតែងអនុវត្តតាមបទបញ្ជា របស់សាលារៀនឬជាបញ្ញតិ្តកម្មនានាសំដៅ អភិវឌ្ឍក្នុងអង្គភាពទាំងមូល។ គ្រូបង្រៀនជា អ្នកសម្របសម្រួលក្នុងការងារគ្រប់គ្រងនិង ការងារបច្ចេកទេសដល់សិស្ស។ អ្វីដែលហៅ ថា យុត្តិធម៌នោះគឺការគ្រប់គ្រងនិងដឹកនាំសិស្សមិនមានភាពលំអៀងនោះទេ។ បានសេចក្តី ថា មិនមានការស្អប់និងមិនមានការស្រឡាញ់ ដែលធ្វើឲ្យការអនុវត្តប្រកបដោយអគតិនោះ ឡើយ។ ការអនុវត្តគ្រប់ភារកិច្ចក្នុងថ្នាក់រៀនតែង មានភាពស្មើគ្នា ជាពិសេសគឺមានការរៀបចំដ៏ រលូនល្អចំពោះបញ្ហាយេនឌ័រដែលសិស្សប្រុស និងសិស្សស្រីបានរៀនជាមួយគ្នាមានសិទិ្ធដូច គ្នានិងទទួលផលនៃការសិក្សាដូចគ្នា។
ការអប់រំសិស្សក្នុងថ្នាក់ ម្យ៉ាងទៀតក្នុងការ បង្ហាញនូវយុត្ដិធម៌ដ៏សំខាន់ដែរនោះ ដូចជា បញ្ហាពិន្ទុសិស្សទៅតាមកិច្ចការនិងទៅតាម សំណួរនីមួយៗតែងមានការប្រព្រឹត្តទៅដោយ មិនប្រកាន់បក្ខពួកនិយម ឬតាមរយៈការយោគ យល់ធ្វើឲ្យឃ្លាតចាកពីយុត្តិធម៌នោះឡើយ។ មានន័យថា បញ្ហាពិន្ទុគឺប្រព្រឹត្តទៅតាមបារ៉ែម ច្បាស់លាស់។ ជាពិសេសចំពោះការផ្តល់រង្វាន់ ដល់សិស្សក៏ប្រព្រឹត្តទៅដោយយុត្តិធម៌និង ដោយតម្លាភាពផងដែរ។ ក្នុងការប្រើប្រាស់ សម្ភារៈថវិកាតាំងពីចំនួនតិចតួចឬតូចតាច យ៉ាងណាក្តី ក៏ឋិតនៅចំពោះការដឹងឮរបស់ សិស្សដែរ។
សំខាន់គឺពុំមានអ្វីជាការលាក់លៀម ឬអ្វីជាអាថ៌កំបាំំងនោះឡើយ។ មេរៀនដ៏សំខាន់ មួយទៀតនោះ គឺគ្រូបង្រៀនមិនមានការនិយាយ ដោយការបំភិតបំភ័យសិស្ស ឬការកៀបសង្កត់ ផ្លូវចិត្តសិស្សសំដៅឲ្យសិស្សធ្លាក់លុយដើម្បី ធ្វើការសូកប៉ាន់នោះឡើយ។
សរុបសេចក្តីតាមខ្លឹមសារនៃការរៀបរាប់ នេះ បានសេចក្តីថា អំពើអយុត្តិធម៌និងគ្មានតម្លាភាព នេះ វាជាប្រភពនៃអំពើពុករលួយដែលឆាប់មានការដុះដាលក្នុងសតិអារម្មណ៍សិស្សណាស់។ សិស្សមិនចង់ជួបនូវបញ្ហានេះទេ។ ប៉ុន្តែបើបញ្ហា នេះបានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តសិស្សហើយនោះ វាជា កត្តាអវិជ្ជមានបន្តការរាលដាលនិងកើតមាន នៅក្នុងសង្គមដែលមិនងាយក្នុងការទប់ស្កាត់ និងបង្ក្រាបបានឡើយ៕
លី ហាក់សេង
0 Comments